تاریخ طراحی لباس کشور آرژانتین

گردآورنده: مریم مرآتی

پوشاک سنتی در هر نقطه از جهان بازتابی از جغرافیا ، آب و هوا ، تاریخ و فرهنگ آن است. بنابراین ، ما باید ماهیت لباس های سنتی موجود در جهان را بهتر بشناسیم.
مد و فشن در تاریخ اروپا جایگاه خود را دارد و لباس‌های سنتی مناطق مختلف قاره سبز در تناسب عجیبی با اقلیم و مذهب آنجا طراحی شده؛ مدل‌هایی که هنوز هم هر از گاهی مطرح می‌شوند با این حال برخی با این سنت‌ ها مخالفت می‌کنند. مد و فشن در اروپا معمولا با هدف قرار دادن پوشش اسلامی و به طور مشخص روسری، همراه هستند اما جالب اینجاست که این رویکرد مخالف تاریخ این قاره است!
تا همین چند سال قبل زنان کشورهای اروپایی از پوشش سر استفاده می‌کردند و حتی هنوز هم به عنوان لباس سنتی در جشنواره‌های محلی با آنها رژه می‌روند؛ گاهی هم شکل مدرن آن توسط برندهای لوکس تولید می‌شود و به دست مشتریان خاص می‌رسد. زنان آرژانتینی و روسی، اغلب از روسری سفید استفاده می‌کردند. به مرور زمان سایز این روسری کوچک‌تر شد و شکل توری پیدا کرد؛ استفاده از آن اکنون منحصر به مراسم‌ مذهبی و کلیسا شده است. (تصویر دوم)
گفته می شود که اکثر اهالی آرژانتین که در شهر ها سکونت دارند، لباس های غربی به تن دارند و به علت حضور گسترده ی ایتالیایی ها در آرژانتین، بسیاری از مردم طرفدار پوشاک اروپایی، به ویژه ایتالیا هستند. با این حال، در مناطق روستایی، بسیاری از کارگران در مراتع (مزارع) پوششی به نام” لباس گاچو” می پوشند. لباسی با یک کلاه پهن و شلوار گشاد که به عنوان بخشی از لباس به چکمه ها متصل می شوند. هم چنین دیدن مردانی با لباس های مخصوص گاوچرانی در آرژانتین امری رایج است. و در حقیقت می توان گفت آرژانتین زادگاه رقص تانگو و پایتخت فوتبال بوده و از فرهنگ امروزی غنی ای برخوردار است.
البته بر همگان واضح است که یک طراح موفق، طراحی است که دایره المعارفی از سرگذشت مردم جهان و سیر تحول پوشش آنان را در دست داشته باشد و با استفاده ی صحیح از هنر خویش، بتواند گذشته ی مردم جهان را امروزی کند.
اما منظور این نیست که آن تاریخ و سرگذشت را نابود کرده و لباس هایی را طراحی کند که هیچ هویتی را به دنبال ندارند؛ بلکه شاهکار واقعی در این است که لباس های گذشته را امروزی ولباس های سنتی را مدرن نموده و با توجه به نیاز های امروز طراحی کنیم.
برای مثال در گذشته ای نچندان دور زندگی روستایی بود اما امروزه زندگی ها معمولا شهری است مردم به جای استفاده از اسب با وسایل حمل و نقل سفر می کنند و این خود انقلابی نه تنها در صنعت بلکه در لباس است .پس باید پوشاک با توجه به نیاز و برای استفاده ی امروزی طراحی شود. در این راه لازم است؛ تاریخ و سیرتحول لباس را بخوانید و پوشاک و نیاز مردم امروز را بشناسید و سپس با تلفیق دیروز و امروز، لباس و مد مناسب برای فردا را طراحی کنید.

معنای اسم آرژانتین، واژه ی “نقره” است. و این نامی است که بازرگانان پرتغالی و اسپانیایی برای سرزمین رود نقره به کار بردند؛ پس نام آرژانتین به معنای “سرزمین نقره” است. به منظور بررسی فرهنگ و آداب و رسوم کشور آرژانتین در وهله ی اول باید نگاهی به بافت جمعیتی این کشور انداخت و در رابطه با نژاد مردم این کشور صحبت کرد. درصد بسیار زیادی از مردم این کشورسفید پوست بوده و درصد بسیار کمی از مردم آرژانتین را بومیان این کشور، یعنی آسیایی ها و سیاه پوستان تشکیل می دهند.

آرژانتین فرهنگی غنی در ادبیات داشته و نویسندگان بسیار زیادی متولد این کشور هستند. در حوزه های دیگری همچون فیلم و تئاتر، نقاشی و مجسمه سازی، غذا، موسیقی، زبان و آموزش نیز فرهنگ این کشور رشد فوق العاده ای داشته و همواره شاهد متولد هنرمندان بسیار زیادی در کشور آرژانتین بوده ایم.
البته نباید از این مسئله چشم پوشی کرد که فرهنگ بومی و اصیل این منطقه که مختص به “سرخپوستان آرژانتینی” بوده، پس از استعمار مردم این منطقه توسط مهاجران اروپایی و ایتالیایی به نابودی کشیده شده است! در واقع مفاهیمی که امروزه به عنوان فرهنگ کشور آرژانتین به حساب می آید، پس از ورود مهاجران به وجود آمده است. به همین دلیل است که نمی توان ریشه های عمیقی برای فرهنگ و آداب و رسوم مردم آرژانتین در نظر گرفت. (کریمیان،1400) البته برخی از آداب و رسوم این کشور ریشه در تاریخ قبل از استعمار این منطقه دارد، اما درصد آن بسیار کم و ناچیز بوده و یافتن اطلاعات لازم درباره ی آن به سختی و با تحقیقات گسترده انجام می گیرد.

اولین گاوچو های آرژانتینی (گائوچوها):
در حدود قرن شانزدهم ، هنگامی که اسپانیایی ها در حال تاسیس و استقرار در شهرهای مختلف بودند ، اسب و گاو خود را به همراه خود آوردند. به این ترتیب اسب ها برای اولین بار به آمریکای جنوبی معرفی شدند. از آنجا ، مردان عشایری با این حیوانات روبرو می شوند و کسانی که می توانستند آنها را اهلی کنند اولین”گاوچو ها”بودند.
در اواخر قرن نوزدهم ، گائوچوها به سوارکاران نیمه عشایری تبدیل شده بودند که زندگی کشاورزی ساده ای داشتند. اکثر گائوچوها “مستیزو” بودند، یعنی مردمی از نژادهای مختلط که معمولاً از میراث اروپایی و بومی برخوردار بودند.
آنها بیشتر در مراتع آرژانتین، پاراگوئه، اروگوئه، جنوب برزیل و بخش‌هایی از بولیوی زندگی می‌کنند و در آن کار می‌کنند. به عنوان بزرگترین علفزار لاپامپا را می توان در آرژانتین فرهنگ اروگوئه، فرهنگ گاچو در این مکان ها برجسته تر است. (گیلکی نظامی،1394)
شیوه زندگی گاچو منجر به یک لباس معمولی برای مردان و زنان شد ، که در اکثر کشورهای مخروط جنوبی لباس سنتی محسوب می شود. لباس گاوچو در ادامه ی این مقاله به تفصیل مورد بحث قرار می گیرد.

فرهنگ گاوچو امروز و نمود آن در پوشش زن و مرد:
هنگامی که مشاغل خصوصی شروع به خرید زمین و دام هایی کردند که گاوچوها زمانی به آن وابسته بودند؛ فرهنگ گاوچو در اواخر دوره ی قرن نوزدهم رو به افول رفت.
انقلاب صنعتی نیز این روند را تسریع کرد ، زیرا روش های کارآمدتری برای پرورش دام پدید آمده و توسعه داده شد و پس از آن به زودی ، مردم شروع به در نظر گرفتن گاوچوها به عنوان افرادی غیرمتمدن کردند و با فضای کمی که برای آنها باقی گذاشتند ، بسیاری از گاوچوهای روستایی به شهرها مهاجرت کردند.
و سایر آن مردم در املاک جدیدی که توسط مشاغل ایجاد شده است برای ادامه زندگی خود اشتغال پیدا کردند. و درواقع توسط این افراد فرهنگ گاوچو ها موفق به بقا شده است. خوشبختانه در حال حاظر نیز تلاش های بیشتری توسط دولت ها برای حفظ این فرهنگ انجام می شود. (
اکنون بدون هیچ گونه توضیح بیشتر ، اجازه دهید اکنون به چند لباس از روستائیان مذکور در آرژانتین نگاهی بیندازیم و بررسی کنیم که چگونه آن ها فرهنگ های منحصر به فرد و نسبتا کهن آرژانتینی را در جنوب مخروط نشان می دهند و چگونه منعکس کننده جغرافیای منطقه هستند.

لباس گاوچران ها از کجا آمده است؟
“گاوچران ها ، واگروها ، ‘گاچوس ها” ، هر یک از این کلمات تصویری متفاوت را به ذهن متبادر می کند ، با این حال همه این مشاغل از منطقه سالامانکا و کاستیل قدیمی اسپانیا در قرن دوازدهم آغاز شده است که دامداران گاو کلاه تاج کم ، کت بولرو ، ارسی ، شلوار تنگ و چکمه های تار می پوشیدند.
لباس گاچوها ، واكیروها و گاوچران ها ممكن است از اسپانیا منشأ گرفته باشد اما به دلیل محیط های گوناگونی كه دامداران گاو كار خود را انجام می دادند ، لباس جدید به آنها اضافه شد. لباس هر سه به دلیل نوآوری در فرهنگ دامداری و فن آوری های مورد استفاده برای تولید لباس تغییر کرد. با این حال ، یک ویژگی هنوز هم در میان هر سه گروه وجود دارد و آن هم عشقی است که آنها به شکوه و جلال لباس خود دارند.
شخصی به نام “واگروس” که از اهالی مکزیک بود؛ مستقیم ترین جد گاوچران های آمریکایی و آرژانتینی محسوب می شود.
اگرچه تفاوت هایی میان شکلی که از لباس گاوچوها خواهیم گفت با آن پوشش وجود داشته اما کلاه تاج کم ، ژاکت بولرو ،ارسی و چکمه های براق باقی مانده از او، شبیه به شکل جدیدی از لباس در جنوب غربی آمریکای شمالی و آرژانتین است.
اثر محیط بر لباس گاوچوها:
لباس گاچوها اگرچه توسط آرژانتینی ها پوشیده می شده است ولیکن، ضمن پاسخ به شرایط محیطی موجود در آمریکای جنوبی ، تأثیر اسپانیا را منعکس می کرد.
نقاشی های قرن نوزدهم نشان می دهد که آنها از کلاه هایی با تاج کم ، جلیقه ها و کت های بولرو استفاده می نموده اند که همگی تأثیر اسپانیایی دارند.
زیر شلواری هایی که آنها می پوشیدند و شباهت قابل توجهی به بندهای زیرزمینی دارند، در اروپا و در قرن شانزدهم مد بود. این پوشش که “چیریپا” نام دارد، به شکل شلوارهای گشاد پوشک مانند ساخته شده بود.
گائوچو های “آرژانتین” و شیلی زیرشلواری هایی را به وجود آوردند که در بین مردم بومی منطقه برای محافظت در برابر باد و باران های سرد تولیدشده بودند و از “کوه های آند” که سرچشمه ی آن از بالای پامپاها است؛ منشا می گرفتند.
در دوره استعمار، گاچوهای آرژانتینی لباس هایی با کفش کره ای می پوشیدند؛ که این کفش های چکمه ای از پوست پا کلت ها ساخته شده بودند. در قرن نوزدهم چکمه های ماشینی جایگزین کفش کره ای شد. چرا که آرژانتینی ها قوانینی را وضع کردند که استفاده از چکمه های خانگی را برای جلوگیری از کشتار کلت ها منع می کرد.
مفصل ترین قسمت لباس سنتی گاچو کمربند پهن آن به نام پونچوس بوده است؛ کمربندی با سکه های کوتاه شده که با یک سگک بزرگ بشقابی شکل بسته می شد. در اواسط قرن بیستم ، زیر شلواری جای خود را به شلوارهای پهن «چیریپا» دادند. پس از گذشت مدت زمانی چند، به دلیل شرایط جوی حاکم بر مناطق گاوچو نشین و کار های نفس گیر و طاقت فرسای مردم روستایی، شورت ها جای چیریپا را گرفتند و لباس به این شکل پوشیده می شد که، شورت درون چکمه های چرمی بلند فرو رفته، اما کمربند زینتی به عنوان بخش سنتی ازلباس گاچو باقی ماند.
لباس گائوچویی درقرن بیست و یکم، هنوز به اجداد اولیه ی مردم در اوایل قرن بیستم شباهت دارد؛ زیرا آن ها کلاه هایی با تاج کم، لبه های پهن، کت های کوتاه، شورت داخل چکمه های بلند و از همه مهمتر ،کمربندهای تزئین شده با سکه و سگک های بشقابی شکل با فرم پهن را در پوشش خود استفاده می کنند. (توحیدی نیا،1398)
بعضی از گائوچوها هم برای تزئین و هم برای محافظت، هنوز از پانچو استفاده می کنند که درباره ی شکل و شمایل پانچو در ادامه مفصلا توضیح خواهیم داد.

اجزای دیگر لباس سنتی مردان آرژانتینی:

“سلاح” در لباس مردان آرژانتینی، شکل اولیه ای از تکه های ساخته شده از تخته های متصل به پوست گاو (استخوان های خارجی بدن گاومیش ها) بود که از روی زین آویزان شده و به عقب جمع شده بود تا از پاهای خاکیار در برابر خارهای خاردار که بخشی از محیط دنیای جدید بود محافظت کند.
“چاپارجوس” نوع قدیمی و سنتی تر چکمه های سوارکاری بود که پاهای یک سوارکار را کاملاً محصور می کرد. تکامل عملی بعدی لباس ها مختص تجهیزات حفاظتی برای گاوهای مکزیکی بود. در اواخر قرن شانزدهم ، لباس واکرو شامل یک ژاکت یا ارسی چرمی بود که تا زانوی شخص طول داشت. اما جک های فلزی ای نیز بودند که علاوه بر جلوه ی زینتی، اثر محافظتی نیز داشتند و از زیر و کنار کفش به شکل کشویی دیده می شدند. و در نهایت شلوار چسبان چرمی که به زانو چسبیده، و خارهایی که سرتاسر کفش های هم رنگ پوست بلوط را می پوشاندند.
“واگروس” نیز در این هنگام لباس خود را تغییر داد تا نشان دهنده ی تغییر تکنولوژی و فرهنگ باشد. و نهایتا در اواسط قرن نوزدهم ، لباس آن ها از کلاه هایی با تاج کم عرض، تاج کمر، کت های کوتاه، یا گاه کت و پانچوی بلند تا ران و کمربند بسته شده به روی شلوار و چکمه و خارهای بزرگ تشکیل شده بود.
پانچو شنل زیبای گاوچران ها:
شاید برایتان جالب باشد که درباره ی پانچویی که توسط عامه ی مردم مناطق مختلف سردسیر یا در فصول سرد سال نیز استفاده می شود بدانید؛ پانچو یک پوشش خارجی به حساب می آید که برای گرم نگه داشتن بدن طراحی شده است. پانچو های بارانی امروزی از مواد ضد آب ساخته شده است که بدن را در مقابل باران خشک نگه می دارد.
پانچوها از زمان پیش از اسپانیایی تبارها توسط سرخپوستان آمریکایی آند (فلاتی واقع در آرژانتین و بخش هایی از پاتاگونیا ) مورد استفاده قرار می گرفتند،درون مکان هایی که در حال حاضر در قلمروی کشور آرژانتین اکوادور ، کلمبیا ، شیلی ، بولیوی ، پرو قرار دارند و اکنون پوشاک معمولی آمریکای جنوبی محسوب می شوند.
در اواخر قرن هجدهم دریانوردی به نام “باسکی خوزه د مورالدا” نوشت که پانچوهای اقوام “هویلیچه اوسورنو” نسبت به مجمع الجزایر شیلی رنگارنگ تر بوده اند. درواقع مردم هویلیچه اقوام بومی و جمعیت اصلی شیلی بوده اند؛ ولیکن این پوشش تنها مختص این افراد نبوده و اضافه شدن این شنل های زیبا به لباس گاوچو های آرژانتینی به زیبایی هرچه بیشتر این پوشش میفزاید.
پانچوهای ماپوچه زمانی ارزش زیادی داشتند؛ و در قرن نوزدهم یک پانچو ارزش داد و ستد با چندین اسب را داشت! پانچوهای ماپوچه قرن نوزدهم در مقایسه با منسوجات پشمی معاصر اروپایی به وضوح از منسوجات غیر بومی شیلی برتر بودند و همچنین از کیفیت خوبی برخوردار بودند.

انواع پانچو:
در ساده ترین شکل، پانچو در اصل یک ورق بزرگ پارچه ای است که در قسمت وسط آن یه سوراخ برای سر قرار دارد و اغلب یک تکه پارچه اضافی به عنوان کلاه دارد. پانچو های ضد باران به طور معمول مجهز به بست هایی هستند که پس از کشیدن پانچو بر روی بدن ، با بستن این بند ها اطراف بازوها ، کناره ها را بسته می شود.
بسیاری از پانچو ها دارای کلاه هایی هستند که ما را در مقابل باد و باران محافظت می کند. پانچوهای اکنون به عنوان یکی از پوشاک مد در نظر گرفته می شوند. (فرهنگ و دانش،1397)
این مدل ها یک شکل هستند اما از مواد مختلف ساخته می شوند. این مدل از لباس برای این طراحی شده اند تا شیک تر به نظر برسند.
همچنین گرما را در حالی که تنفس و راحتی دارند حفظ کنند ، مدل هایی که بادگیر و ضد آب نیستند. این مدل ها اغلب از پشم یا نخ ، بافتنی یا قلاب بافی ساخته می شوند. پانچوهایی با طرح و رنگ مختلف در مراسم های خاص نیز پوشیده می شوند.

پانچوهای سنتی:
پانچو یکی از لباس های معمولی در بسیاری از فرهنگ های آمریکای جنوبی به شمار می رفت. اگرچه در تحقیقات این نتیجه به دست آمده که منشا پانچو به اکوادور یا پرو برمی گردد، اما مشخص نیست اولین پانچوها در کجا ساخته شده اند.
امروزه منشا پانچو معمولاً با قاره آمریکا در ارتباط است. این مدل از پوشاک که به عنوان لباس سنتی شناخته می شود؛ دارای نام ها و انواع محلی مختلفی است که عبارتند از:
در مناطق سرد کلمبیا و ونزوئلا :Ruana
پانچو: بیشتر کشورهای اسپانیایی زبان و در سراسر جهان
پالا: در برزیل پرتغالی زبان (عمدتا در جنوب)
: فقط در مرکز شیلی، پانچو در شمال و جنوبChamanto
جورونگو: معمولاً بزرگتر یا کامل، و اغلب برای موارد خاص یا اسب سواری استفاده می شود.
گابین: معمولا در میچوآکان، مکزیک
پانچو شیلوت: پانچوی پشمی سنگین مجمع الجزایر چیلوئه

پانچوهای با استفاده ی نظامی:
این پانچو برای اولین بار به طور منظم در دهه 1850 برای نیروهای نظامی نامنظم ایالات متحده که در دشت های غربی ایالات متحده فعالیت می کردند استفاده شد. این پانچوهای نظامی اولیه از موزلین و پارچه ای با روکش لاتکس و ضد آب ساخته شده بود.
پانچوهای ساخته شده از گوتاپرکا یا پارچه ای با روکش لاستیکی هند به طور رسمی در طول جنگ داخلی آمریکا، هم به عنوان لباس باران و هم به عنوان ملحفه ای برای خواب مورد استفاده قرار گرفت. در حالی که در ابتدا برای نیروهای سواره نظام در نظر گرفته شده بود؛ نیروهای پیاده نظام نیز به طور گسترده از آن ها استفاده می کردند. (مهرجو،1399)
سربازان اتحادیه ژنرال شرمن و نیرویی که در طول راهپیمایی از طریق کنفدراسیون گرجستان به دریا رسید؛ مجهز شده و بر اساس تقاضای خرید مردم محلی، در آب و هوای مرطوب پانچو پوشیدند.
پس از جنگ داخلی پوشیدن پانچو توسط سربازان نیز متوقف شد؛ ولی در سال1989 مجدداً ارتش ایالات متحده در طول جنگ اسپانیا و آمریکا بونکوهای لاستیکی ضد آبی را به نیروهای خود داد. دو سال بعد ، ارتش و تفنگداران دریایی مجبور شدند پانچوهای پارچه ای لاستیکی ضد آب با یقه های بلند صادر کنند.
در طول جنگ فیلیپین و آمریکا در سال 1900، با ورود ایالات متحده به جنگ جهانی اول ، پیاده نظام و تفنگداران دریایی در فرانسه پانچو پوشیدند. و این بارانی ها به دلیل توانایی در خشک نگه داشتن بدن سربازان در هوای بارانی، به عنوان سقف برای یک سرپناه موقتی ترجیح داده شده و مورد این استفاده قرار گرفت.

پانچوهای آرژانتینی در جنگ جهانی دوم:
درست قبل از جنگ جهانی دوم ، پانچوها هنگام آزمایش با گروهان آزمایشی جنگل ارتش ایالات متحده در جنگل های پاناما به طور قابل توجهی ارتقا پیدا کردند و از مواد جدید سبک تر و کلاه تسمه ای در تولید آن ها استفاده شد. این مدل ها امکان بسته شدن داشتند پانچوهای آرژانتینی در طول جنگ جهانی دوم به طور گسترده ای توسط نیروهای مسلح ایالات متحده مورد استفاده قرار گرفت.
که مجبور به زدن چادر شدند Merrill’s Marauders حتی نیروهای مجهز به تجهیزات پای سبک مانند و سایرتجهیزات غیر ضروری مثل پتو و پانچوی خود را حفظ کردند. در طول دهه 1950 ، نایلون با روکش سبک وزن و سایر مواد مصنوعی برای پانچوهای نظامی تولید شد. پانچو از آن زمان به عنوان یک قطعه ی استاندارد از تجهیزات میدانی ارتش ایالات متحده در خدمت باقی ماند.
امروزه نیروهای مسلح ایالات متحده پانچوهایی صادر می کنند که ممکن است به عنوان پناهگاه تسلیحات میدانی مورد استفاده قرار گیرد. این لباس ها همچنین توسط شکارچیان ، اردوگاه ها و نیروهای امدادی استفاده می شود. (مهرجو،1399)
در طول جنگ جهانی دوم ، ارتش آلمان (ورماخت) ، یک پانچو که می تواند برای تشکیل چادرها ترکیب شود ، صادر کرد. برای یک مدل چادر معمولی که چهار نفره بود.

لباس گاوچو های اصیل آرژانتینی:
در آرژانتین و اروگوئه ، لباس گاوچو لباس ملی غیر رسمی آرژانتین محسوب می شود.
گوچوها یک شلوار نخی به نام بومباچا می پوشند. اینها شلوارهای بادکنکی با چین دار آکاردئونی هستند که در مچ پا نصب می شوند. به دلیل شل بودن در قسمت بالای پاها ، برای اسب سواری ایده آل هستند. به طور سنتی ، آنها در رنگهای خاکی ، بژ ، سیاه و سفید موجود هستند. با این حال ، این روزها ، ممکن است در رنگهای روشن تر دیگری نیز موجود باشند. (مردم شناسی در مد، 1400)

لباس کابوی های شاغل آرژانتینی:
چارچوب های وولی ، ساخته شده از چرم با موهای باقی مانده، که در اصل در کالیفرنیا تولید شده بود؛ توسط گاوچران های شمالی به وسیله گاوچران هایی که طی دهه 1860 گاو را از اردوگاه به اردوگاه های استخراج مونتانا می بردند، معرفی شد.
آنها فرهنگ گاوچران را نشان نمی دادند تا زمانی که صنعت دامپروری در دهه 1880 به دشت های شمال آرژانتین گسترش یافت ، زمانی که به اصطلاح آنها پشمالوها ، برای محافظت ویژه از کابوی ها در برابر سرما که بخشی از زندگی دشت های شمال بود ، مفید بودند.

لباس سنتی دامداران آرژانتینی:
بازدیدکنندگان شرقی از غرب هنوز هم گاهی اوقات تجهیزات کابوی پر زرق و برق می خرند اما به احتمال زیاد به جای چکمه های کابوی و پیراهن های ساتن ، اسب سواری خود را با کفش و تیشرت های دویدن انجام می دهند.
یکی از دلایل این امر این است که بیشتر بازدید کنندگان مزرعه شخص دیگر تابستان پس از تابستان شش تا هشت هفته را در مزرعه های غربی نمی گذرانند ، بلکه یک بار در طول زندگی برای یک یا دو هفته از یک مزرعه بازدید می کنند. پس نیازی به اینکه عینا لباس اصیل کابویی را بپوشند نیست.

اثر آب و هوا بر پوشش سنتی مرد آرژانتین:
آب و هوا در مناطق مختلف آرژانتین به شکلی گسترده، متفاوت و تا حدی پیچیده وجود دارد. این کشور دارای توپوگرافی متنوعی است که از بیابان ها ، تاندرا ، جنگل ها ، دشت ها ، رودها ، اقیانوس ها و کوه ها تشکیل شده است. مراتع و پایتخت دارای آب و هوای معتدل با تابستان های گرم و مرطوب و زمستان های خنک و خشک است. اما در ارتفاعات بالاتر ، مانند آند و پاتاگونیا ، تابستان ها سرد و زمستان ها بسیار سرد است و به زیر دمای انجماد می رسد! قسمت جنوبی آرژانتین به دلیل بادهای سردی که از قطب جنوب می وزد به طور کلی سردتر از شمال است. پس به طور کلی می توان عنوان نمود که پوشش رسمی و سنتی مناطق مختلف کشور آرژانتین بسته به آب و هوا و ارتفاع آن محل متفاوت است.

لباس آرژانتینی در قرن بیست و یکم:
لباس گاوچران در فرهنگ آمریکا خصوصاً برای کسانی که در غرب زندگی می کنند مهم است. معمولاً رویدادهای رسمی بهانه ای است برای غربیها برای پوشیدن بهترین لباسهای غربی متشکل از کلاههای استتسون با لبه های گسترده ، پیراهن هایی با برش های غربی با یوغ های خمیده و مروارید ، کمربندهایی با سگک های صفحه ای فانتزی (یا در صورت وجود سگک های تروفی) ، باریک ، بوت شلوار جین کوتاه ، و چکمه های پاشنه بلند.
حتی خانمها با بهترین جواهرات بومی آمریکا ، پیراهن های کاملاً برش خورده غربی ، دامن های کامل و چکمه های پاشنه بلند لباس می پوشند. مقاومت در برابر سبک غربی سخت است. (فارس، 1400)

نمایشگاه ماتادورها:
هدف از این نمایشگاه برگرداندن فرهنگ بومی آرژانتین متعلق به گاوچران های آمریکای جنوبی به این کشور است. به طور کلی در هر یک شنبه بیش از ۱۰۰ هنرمند در این ماتادروس باریو جمع می شوند و اجناس بومی شامل چرم، پارچه ها و لباس های ابریشمی و فلزکاری های زیبا از دسته جذابیت های این نمایشگاه محسوب می شوند. (الی گشت،1400)
سرخپوستان بومی و فراموش شده ی آرژانتین:
بومی های کشور آرژانتین، اقوام سرخپوست که در حدود یک و نیم درصد جمعیت این کشور را دربر گرفته و نزدیک به ۶۰۰٬۰۰۰ نفر جمعیت دارند. آن ها بومیان و ساکنان دیرین این کشور هستند که اکنون در آمریکای جنوبی و در سرزمین خویش به افراد غریبه ای تبدیل شده اند که باید برای به دست آوردن حقوق خود، همواره مبارزه کنند.
بومیان آرژانتین به همین دلیل، اکنون برای شناساندن حقوق و تجدید مالکیت زمین های خود در سرتاسر کشور آرژانتین مبارزه می کنند. در کل کشور بیش از 25 قبیله سرخپوست وجود دارد که قبیله های توباس، موکوویئس، پیلاگاس و ویچیس در بین دیگر قبایلی که درشمال شرقی کشور سکونت دارند، شاخص ترند.
افراد قبیله دیگیتاس کالچاکی به پرورش دام، کشاورزی و تولید صنایع دستی مشغولند و قوم گوارانی هم در زراعت فعالیت دارند. اما واقعیت آن است که سرخپوستانی که می توانند با کار در زمین گذران زندگی کنند، شمارشان امروزه بسیار اندک است بسیاری از آنان ناچار شده اند از طریق کارگری و کار در کارخانه های قند و شکر امرار معاش کنند. بسیاری از سرخپوستان نیز مجبور به ترک اراضی اجدادی شده و دور از سرزمین خویش در شهرهای بزرگ زندگی می کنند و از فرهنگ اصلی خود بسیار فاصله گرفته اند.
طبق سرشماری عمومی سال 2001 در آرژانتین بین 900 هزار تا دو میلیون سرخپوست زندگی می کنند، گرچه هنوز آمار رسمی در این مورد وجود ندارد، ولی واقعیت این است که سرخپوستان آرژانتین از تبعیض رنج می برند. بیشترین آسیبی که آنان دیده اند از دست دادن اراضی شان بوده که توسط دولت، مصادره و به بهترین خریدار فروخته شده است. وقتی شخصی در سرزمین اجدادی خود مثل یک غریبه باشد؛ به تدریج توان یادآوری و نمود فرهنگ و رسوم و حتی پوشش کهن خود را از دست می دهد و برای فرزندانش نه تنها سرزمین، بلکه سرگذشتی هم برای به یادگار گذاشتن ندارد! (بنی حسن،1399)
درست مانند سرخپوستان بومی آرژانتین که امروزه بخش اعظمی از فرهنگ اصیل آنان از دست رفته و کم کم به فراموشی سپرده می شود.
هر سرزمینی در هرجای این کره ی خاکی که باشد؛ قطعا دارای پیشینه ای شگرف در نوع پوشش و اشکال فرهنگ است و با مطالعه و بررسی دقیق و صحیح آن می توان به اطلاعات مهمی دست یافت که به خلاقیت و زیبایی هرچه بیشتر در کار طراحان لباس کمک بسیار شایانی می کند؛ لذا دانستن و آشنایی با پوشاک و طراحی لباس هر کشور برای اهالی هنر خالی از لطف نخواهد بود.
این فرهنگ های غنی با گذشت زمان و تغییرات اقلیم و آب و هوا دستخوش تغییرات بسیاری شده و این امر محافظت هرچه بیشتر از فرهنگ و روش طراحی پوشاک سنتی را ضروری تر می کند. امید است ما نیز با نگارش این متن توانسته باشیم گامی هرچند کوچک در راستای یادآوری این سنت های فراموش شده برداریم.

منابع:

آرژانتینا، سالتانا، دختران مدرن، 1399
Niña de tres años con el vestido tradicional deفارس، دختر سه ساله با لباس ملی سالوادور/السالوادور 1400
الی گشت، حقایقی عجیب درباره ی سرخپوستان، تهران، 17 مهر 1400
امی استوان، سرخپوستان شمال امریکا، دسامبر 2016
بلاگ نیوز، آرژانتین، سرزمینی متحد، تهران1401
بنی حسن، فاطمه، بومیان امریکا، گیوا، تهران1399
توحیدی نیا، روح الله، پژوهشکده ی حوزه و دانشگاه،1398
، 2020República Dominicana Sosuaسوسوا، جمهوری دومینیکن، سرخپوستان غریب،
صادقیان، العالم، همه چیز درباره ی آرژانتین، 6 اسفند1399
عسگری، سعید، نشر گیسوم،1398
فرهنگ و دانش، لباس گاوچو، تهران1397
کریمیان، مردم شناسی در مد، تهران مهر 1400
گیلکی نظامی، پگاه،بررسی تاریخ پوشاک سنتی و تاریخ سنتی آرژانتین،دومین همایش پژوهش های نوین در علوم و فناوری،کرمان1394،
لحظه ی آخر، مقاصد گردشگری، همه چیز درباره ی کشور آرژانتین، 16 آذر 1400
مهرجو، مهسا، مرکز مطالعات سیاسی و بین المللی،درباره ی آرژانتین، تهران 1399
مهاجرت و گردشگری، سرزمین نقره، فوریه ی 2021
نصیری، لباس های ملل مختلف جهان، تهران1398
نستوه، علیرضا، همشهری، تهران1398
هواسو د شیلی،2009, guacho شیلن / guazo /

https://www.hamshahrionline.ir/news

خانه

https://www.yoair.com/fa/blog
https://civilica.com/doc
https://tabnakjavan.com
https://asemooni.com
https://www.parsnaz.com
https://jadvalyab.ir
http://blog-news.rozblog.com
https://fa.traasgpu.com